Yuwong Chou (ADC Nederland): 'Ik was een tornado'

Financiele onafhankelijkheid

Vanaf haar negende draaiden Chou en haar broertje – in de avonden en weekenden – mee in het restaurant van haar ouders in Helmond. ‘Dat was voor ons heel normaal. Mijn ouders waren altijd aan het werk, zeven dagen per week.’ Veel geld was er niet thuis. Niet voor speelgoed, niet voor snoep. ‘Ik heb de hele lagere school met dezelfde jas gedaan. En we aten boterhammen met boter. Pas op de lagere school zag ik dat kinderen er ook beleg op deden en begon ik kroepoek te ruilen voor een boterham met pindakaas.’ Haar ouders hadden zelf geen geld en hadden veel moeten lenen om de reis naar Nederland te maken. ‘Dat moest worden terugbetaald en verder ging alles naar familie in China. Mijn ouders hebben allebei vijf, zes broers en zussen – boeren – en die hadden nauwelijks te eten.’ Chou leerde zo op jonge leeftijd al hoe belangrijk financiële onafhankelijkheid was. ‘Mijn moeder zei een keer boos, ik zal een jaar of 9 geweest zijn: ‘Alles wat jij hebt, is van mij.' Toen dacht ik: ik moet zorgen dat alles maar dan ook alles echt van míj is.’

Verbaal sterk

Niet alleen de strenge ouders maar ook het gepest op de lagere school vormen haar. Sambal bij, Babi Pangang, het waren de bekende scheldwoorden uit haar jeugd. ‘Er waren een paar kinderen die me er dagelijks aan herinnerden dat ik anders was. Op een dag in de vijfde had ik er zo genoeg van dat ik de klas niet meer in wilde.’ Ze verstopte zich. De leerlingen en bezorgde leerkracht zoeken, zonder succes. Na anderhalf uur liep ze de klas toch maar weer in. ‘De leerkracht was ook het schoolhoofd. En hij heeft de klas toen zo streng toegesproken, daarna ben ik nooit meer gepest.’

'Meisjes tellen in de Chinese cultuur niet echt mee'

Dat was wel een belangrijke les, zegt Chou. Ze moest blijkbaar verbaal sterk zijn om te zorgen dat mensen nooit meer over haar heen zouden lopen. ‘Dat heb ik wel in mijn oren geknoopt.’

Van haar ouders moest ze haar horecapapieren halen zodat ze later in het restaurant kon gaan werken. Maar de jonge Chou zag dat al helemaal niet zitten. Ook omdat ze had gezien dat het ondernemerschap haar ouders té veel had gekost. ‘Mijn moeder had op haar veertigste al overal pijn, maar heeft doorgewerkt tot ze dik in de 60 was. Mijn vader is een paar jaar geleden gestorven, hij had kanker. Hij was uien aan het snijden toen hij voor een operatie naar het ziekenhuis moest. ‘Dat maak ik af als ik terugkom’, zei hij. Hij is niet meer teruggekomen.’

Chou ging op kamers in Tilburg en genoot van haar vrijheid. Haar ouders hadden moeite met die ongehoorzame dochter. ‘Meisjes tellen in de Chinese cultuur niet echt mee en worden uitgehuwelijkt. Dat ging mij niet gebeuren. Ik ben toen heel snel met mijn Nederlandse vriendje getrouwd.’ Ze bleven 10 jaar samen.

Scheiding

Als ze in scheiding ligt en inmiddels is overgestapt naar VNU, wordt haar een baan aangeboden bij ADC Nederland. Directeur Gert-Jan van Roosmalen, die haar leerde kennen toen zij hem de producten van VNU wilde verkopen, was onder de indruk van haar doortastendheid. ‘Het was een heftige periode en heb me toen volledig op m’n werk gestort. Ik heb lange tijd mijn ouders niet durven te vertellen dat ik gescheiden was. Bang dat ze weer een nieuwe huwelijkskandidaat voor me zouden vinden.’ Inmiddels is ze getrouwd met Van Roosmalen. ‘Dat was in het begin natuurlijk ingewikkeld, hij was mijn baas. Maar we houden privé en werk altijd gescheiden. Ik ben ook niet de vrouw ván.’

'Mijn moeder vertelde me altijd dat ik dom was'

Ze knikt ernstig. ‘Ik heb zelfs verschillende assessments laten afnemen, om te kijken of ik de juiste vrouw op de juiste plek ben. Weet je, mijn moeder vertelde me altijd dat ik dom was. Dat ik niets kon. Dom en lelijk. Dat gevoel zit diep.’ Toen ze wat ouder was, heeft ze het haar moeder op de man af gevraagd: waarom zei ze dat toch altijd? ‘Toen bleek dat ze zichzelf ook dom en lelijk vond, dus haar kinderen moesten dat ook zijn. Mijn moeder heeft zelf maar 2 jaar lagere school gevolgd, dus het was haar eigen onzekerheid die ze op haar kinderen projecteerde.’ Ze heeft het haar niet kwalijk genomen. ‘Weet je, mijn vader en moeder hebben echt hun best gedaan. Ze hebben zo hard gewerkt en gezorgd dat alle kinderen konden studeren.’

Trots

Nu is haar moeder trots op haar succesvolle dochter, die eind vorig jaar de Global People Award voor beste entrepreneur won, een jaarlijkse prijs voor multicultureel talent. ‘Hoe kan dat een dochter van mij zijn?, zei ze. Ineens stond ik in de krant, was ik op de radio. Mijn moeder vindt dat we Nederland moeten bedanken omdat we babi pangang mochten verkopen. Daardoor hebben haar kinderen een betere toekomst gekregen, zonder honger, met een dak boven hun hoofd.’ Lachend: ‘Ik heb gezegd dat ik Rutte wel even zou bellen.’

Of ze zelf geniet van haar succes? ‘Daar ben ik niet zo heel goed in. Natuurlijk ben ik blij met deze erkenning, maar ik heb wel echt getwijfeld of ik mee zou doen. Is zo’n prijs nu echt nodig? Maar ik ben bang van wel. Ik krijg ook veel reacties uit de Chinese gemeenschap, dat vind ik heel mooi.’ Zelf vindt ze diversiteit bij ADC Nederland erg belangrijk. ‘In de breedste zin van het woord. We hebben bijvoorbeeld ook een dove stagiair gehad, mensen met een andere afkomst. Doet iemand zijn werk goed, daar gaat het om. Kan mij afkomst schelen? Zo heb ik een jongen aangenomen die als bootvluchteling uit Vietnam naar Nederland kwam. Hij had de havo afgerond maar sprak nog wel met een accent. ‘Als je nu gewoon hard werkt en goed om je heen kijkt, dan kom je er wel’, zei ik tegen hem. Hij leidt nu – 2 jaar later – de afdeling, waar hij is begonnen. Dat is intuïtie en ik zit er niet vaak naast.’ Maar trots? ‘Trots, dat ben ik niet snel. Ik denk meestal hop, next. Op naar die 50 miljoen.’

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.