Broer Marcel en zus Astrid Donders runnen samen het imposante wijnhuis Robbers en Van den Hoogen in Arnhem. Ze lijken ontzettend op elkaar, discussies worden met een glas wijn beslecht, maar wat als het opeens privé wel heel erg tegenzit?
Marcel Donders (51)
'Als klein jongetje was ik al heel snel verkocht. De rituelen, de mooie karaffen met kerst: alles met wijn vond ik geweldig. Mijn vader nam vaak restjes mee naar huis, zodat ik kon proeven, en wilde dan mijn mening weten. Het is ook wel lastig om níet bevangen te raken door dit bedrijf: we zijn gehuisd in een prachtig pand, er is een wijnkelder van tienduizend vierkante meter, een wijnmuseum en bibliotheek. Dus toen mijn vader op een Frans strand vroeg of ik het bedrijf wilde overnemen, hoefde ik daar niet lang over na te denken.'
Allemaal familieNederland telt duizenden familiebedrijven, maar hoe is het eigenlijk om in zo’n bedrijf te werken met je vader, zus, dochter, moeder, broer of neef? Levert dat vaak spanning op, of begrijp je elkaar ook zonder woorden? Forum spreekt ondernemende familieleden, over hun drijfveren en relatie met elkaar. Vandaag deel 21: Broer Marcel en zus Astrid Donders (wijnhuis Robbers en Van den Hoogen). Wil je de andere afleveringen ook lezen? Kijk dan hier.'Ik ben de wijnman, mijn zus de horecavrouw. Aanvankelijk was mijn broer verantwoordelijk voor het logistieke proces. Toch merkten we op een gegeven moment dat drie kapiteins teveel werd. Mijn broer – meer sociaal, een gevoelsmens, die meer tijd voor zijn gezin wilde – heeft het bedrijf toen verlaten, in goed overleg. Natuurlijk hebben Astrid en ik ook weleens discussies, maar echte ruzies nooit: we praten alles uit. En ik zeg altijd voor de grap: bij het tweede glas wijn is het probleem al een stuk minder groot, bij het derde glas is het opgelost.
'Ik zie mezelf als tussenpaus in het familiebedrijf'
'Mijn zus en ik lijken veel op elkaar. Ik begrijp Astrid zonder woorden. De band die ik met haar heb, heb ik met niemand anders. We zijn harde werkers, maar dat is ook een valkuil: na een heftige periode privé kreeg Astrid in 2016 een burn-out, waar ze nu van aan het terugkomen is. En Astrid is een stoere hè? Ik heb haar zelf naar huis gestuurd. Ik moest wel, want ik zag dat het niet meer ging.'
'Eerder heb ik een gat dat viel door haar afwezigheid zelf opgelost door nog meer en nog harder te werken, maar dat had natuurlijk zijn grens. Nu wist ik dat ik de hulp van anderen moest inschakelen omdat ik nou eenmaal niet alles zelf kan. Ik zie mezelf als tussenpaus in 't familiebedrijf; mijn eigen leven staat helemaal in dienst van dit bedrijf, om het groter en nog meer solide te maken. Privé heb ik daar wel een hoge prijs voor betaald. Een eigen gezin stichten is geen succesverhaal geworden: dit bedrijf is mijn kindje.'
Interview gaat verder na de foto
