Als kinderen van bekende horeca-ouders koos de één bewust ook voor de horeca en de ander wilde ‘absoluut iets heel anders’. Samenwerken leek onmogelijk voor tegenpolen Anne en Femke Kleijweg. Hoe kan het dat de zussen nu toch samen leerwerkbedrijf Firma van Buiten runnen?
Femke Kleijweg (35)
'We woonden tot mijn 11de boven het Stads-Koffyhuis, het restaurant van onze ouders. Ik hielp al snel mee, en genoot ervan om op een kratje achter het fornuis de pindasaus te roeren. Het hele vak vond ik fantastisch. Op de middelbare school koos ik voor de hotelschool en ben niet eens ergens anders gaan kijken.'
Allemaal familieNederland telt duizenden familiebedrijven, maar hoe is het eigenlijk om in zo’n bedrijf te werken met je vader, zus, dochter, moeder, broer of neef? Levert dat vaak spanning op, of begrijp je elkaar ook zonder woorden? Forum spreekt ondernemende familieleden, over hun drijfveren en relatie met elkaar. Vandaag deel 23 met de zussen Anne en Femke Kleijweg van het Delftse catering- en leerwerkbedrijf Firma van Buiten. Wil je de andere afleveringen ook lezen? Kijk dan hier.
'Iets samen met Anne doen, was toen absoluut niet aan de orde. We waren als kinderen water en vuur. En hadden heel andere interesses, zij was bezig met paarden en wilde niks met horeca.'
'Na de hotelschool heb ik nog twee jaar hogere hotelschool gedaan, maar daar kon ik m’n draai niet vinden. Alles was in het Engels en te veel gericht op managen. Ik ben juist een doener. Na werk als intermediair bij HotelContact en Van der Valk in Nootdorp kwam mijn vader met het idee om 'de Wereldzaak' over te nemen. Zo heette ons bedrijf toen. Het was een restaurant waar mensen met afstand tot de arbeidsmarkt werkten. Een project voor vijf jaar, waar onze vader met andere ondernemers in zat.'
'We waren piepjong, zo groen als gras. Waar waren we ingestapt? Toen we de zaak net overnamen werden alle budgetten voor leerwerktrajecten gekort. Bij ons eerste gesprek met de gemeente bleek al het geld voor re-integratieprojecten zoals het onze, helemaal op. Ja, toen we hebben we onze ouders huilend opgebeld. Wat nu? En hoe konden we wat wij voor ogen hadden combineren met wat de gemeente wilde? Iedereen dacht 'en die twee jonge dames gaan het even allemaal anders doen en wél redden?' Het heeft tijd gekost om dat onderhandelingsspel onder de knie te krijgen. Nu zijn we niet meer ‘die twee meiden’, maar stevige gesprekspartners.'
'stoppen is nooit bij ons opgekomen'
'Het is nooit bij ons opgekomen om er mee te stoppen. Het is zo onwijs gaaf om iets met deze doelgroep te doen. Vooral via onze neef Menno die downsyndroom heeft en hier ook werkt, hebben we geleerd dat er een andere wereld is. We hebben geen gz-achtergrond, maar het gaat er om dat je eerlijk bent, je openstelt en van elkaar wilt leren. Dat is ook het motto van de Firma van Buiten.'
'Anne denkt totaal anders dan ik. Ze uit zich veel sterker, ik ben veel terughoudender. Zij is creatiever, zij maakt bijvoorbeeld toffe promotiecampagnes. Zij heeft één grote chaos op haar bureau en ik ben heel georganiseerd, van de lijstjes en de afspraken. Anne doet wat in haar opkomt, ik zie overal beren op de weg. Juist door die verschillen versterken we elkaar en dat helpt ons ook om de coronacrisis door te komen.'
'Uiteindelijk is het mooie van familie dat je onvoorwaardelijk van elkaar houdt. Dus zorgde ik ervoor dat Anne de ruimte kreeg om te revalideren na haar paardrij-ongeluk en zij was er voor mij tijdens m'n zwangerschappen. Je hoeft als familie ook niet alles uit te leggen. Morgen zit het altijd wel weer snor.'
Het interview gaat na de foto verder
