Mariam Talhaoui: ‘Ik ben gaan ondernemen uit frustratie’

Tegendraads 

Ze glimlacht. Een stil muisje is ze nooit geweest. Ook vroeger niet, toen ze opgroeide in Wateringen, een dorpje zestien kilometer van Rotterdam. Op de lagere school was ze geen makkelijke leerling: tegendraads en heel energiek. Stilzitten was niets voor haar, gym en handvaardigheid wél.  

Woedend was Talaoui toen ze na een hoge Cito-score ‘vanwege mijn gedrag’ toch een mavo-advies kreeg. ‘Mijn ouders gingen daar niet tegen in. In Marokko wordt heel erg opgekeken tegen onderwijzers – die hebben altijd gelijk.’ 

Ze was een pittige puber, het botste soms flink met haar ouders, die er in haar ogen destijds strenge regels op na hielden. ‘Ik mocht bijvoorbeeld niet als kamermeisje in een hotel gaan werken, zoals mijn vriendinnen deden. Maar een baantje in de supermarkt vonden ze wél prima. Nu ik zelf ouder ben, begrijp ik dat allemaal veel beter. Ze hadden het echt beste met ons voor en daar ben ik ze heel dankbaar voor.’ 

‘Mijn vader – hij heeft vijf dochters en drie zonen – zegt het nu nog steeds: ik wilde het altijd anders. ‘Als iedereen naar rechts gaat, dan gaat Mariam naar links.’ 

Talhaoui wilde het ook anders in de kinderopvang. Toen ze zelf kinderen kreeg – ze is moeder van vier meisjes en een jongen – groeide de onvrede. Ze liep voortdurend tegen de onbuigzame regels aan. ‘Eigenlijk ben ik gaan ondernemen uit frustratie.’ 

Gouden tijden 

Al snel droomt Talhaoui van een eigen onderneming. Van kinderopvang 2.0. Op haar 27e is Second Home Kinderopvang in Almere, waar ze sinds 2004 woont, een feit. ‘Andere ondernemers verklaarden me voor gek, de gouden tijden van de kinderopvang waren voorbij, zeiden zij. ‘Als iemand zegt dat ik iets niet kan…’ 

Het viel ook niet mee om een locatie in Almere te vinden, vastgoedondernemers namen haar in het begin niet serieus. 

‘De eerste jaren waren niet makkelijk, vertelt ze. ‘Ik maakte zoveel uren, mijn man had een drukke baan in de sales en de kinderen waren nog zo klein.’ Het waren tropenjaren, jaren van heel veel ballen in de lucht houden. 

Het harde werken heeft ze van haar vader meegekregen. Die kwam in 1974 als gastarbeider naar Nederland en deed niet anders dan werken. ‘Hij kwam in de kassen terecht en woonde in het begin zelfs op het terrein van de teler.’  

In de avonduren begon hij zijn eigen onderneming: tv-schotels installeren. Werk hard en pak je kansen in Nederland, hield hij zijn kinderen voor. ‘Ha, mijn vader is ook tegen mensen die uitslapen. Je mag geen tijd verliezen.’ Die boodschap heeft effect gehad.  

Ze wijst naar de geschilderde woorden boven haar bank.  

‘Working hard for something we don’t care about is called stress. 

Working hard for something we love is called passion.’ 

Het is een quote van de Britse leiderschapsgoeroe Simon Sinek. Ze houdt het haar kinderen ook voortdurend voor: ga werk doen wat je echt leuk vindt. Ik werk veel, maar het voelt vaak echt niet als werk. Nu heb ik wel veel energie en misschien een vleugje ADHD. Maar ik ben zo blij om wat ik hier kan betekenen. Ik geloof echt dat we bij Second Home Kinderopvang verschil maken in het leven van deze kinderen en hun ouders.’ 

En in dat van haar medewerkers. ‘Ik wil goed voor mijn mensen zorgen; ik leg ze bij personeelsuitjes ook echt in de watten. De kwaliteit, de werksfeer, het pedagogische klimaat, het hangt allemaal met elkaar samen. Als een medewerker niet lekker in z’n vel zit, merken de kinderen dat meteen.’ Personeelstekort kent Second Home niet en daar is ze trots op. 

Veel heeft ze te danken aan de steun van haar man, benadrukt ze. Hij heeft een paar jaar terug zijn goede baan in de sales opgezegd en werkt nu ook in het bedrijf, op de achtergrond. Dat was geen eenvoudig besluit. ‘Maar het heeft ons gezin wel veel meer rust gegeven. We hebben hier in het bedrijf allebei onze eigen rol en dat werkt heel goed. Medewerkers bellen hem ook vaak om van gedachten te wisselen. Hij is veel rustiger, bedachtzamer. We vullen elkaar goed aan.’ 

Het succes en de drive van de Almeerse ondernemer is niet onopgemerkt gebleven; in november won Talhaoui de Global People Award 2022, een prijs voor multiculturele ondernemers. Ze had zich bijna teruggetrokken, bekent ze eerlijk. 

‘ik hou absoluut niet van die slachtofferrol’

Een vleugje ergernis trekt over haar gezicht. ‘Natuurlijk ben ik trots op wat ik heb bereikt, maar ik ben niet anders dan andere hardwerkende ondernemers. Ik stoor me enorm aan het beeld van ‘ach, kijk eens wat goed van die dochter van een gastarbeider, voor zo’n zielige moslima in een achtergestelde positie.’  

Ernstig: ‘Natuurlijk komt discriminatie voor in Nederland en heeft Pietje meer kansen dan Ahmed. Maar ik hou absoluut niet van die slachtofferrol. Ondanks de vele verhalen over racisme en discriminatie in de media zijn er gelukkig ook heel veel goede mensen in dit land. Die kom ik dagelijks tegen.’ Aan anderen, die niets van een ondernemende moslima moeten hebben, heeft ze geen boodschap. ‘Waarom zou ik daar aandacht aan schenken? Die geef ik liever aan positieve zaken.’  

Wereld te winnen 

Het argument dat ze als rolmodel ook veel jonge vrouwelijke ondernemers kan inspireren, trok haar over de streep om zich toch kandidaat te stellen voor de Global People Award. Want daar is nog een wereld te winnen, vindt Talhaoui. Ze hoort genoeg verhalen van vrouwelijke ondernemers die niet voor vol worden aangezien. ‘Of die meemaken dat mensen denken dat ze de secretaresse is.’ Daarom is ze zo actief in het netwerk van zakenvrouwen uit Flevoland, vrouwen moeten elkaar helpen, vindt ze. 

Negatieve reacties op haar hoofddoek, krijgt ze zelden. Ze doet nog altijd zelf de rondleidingen voor nieuwe ouders en vertelt hoe ze jaren geleden – net na een terroristische aanslag – even twijfelde of ze de rondleiding niet aan een locatiemanager zou overlaten. ‘Maar ik heb het toch zelf gedaan. Dit is wie ik ben.’

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.